Choinka, choinka piękna jak las.. :)

 Takie proste choineczki udało nam się zdziałać. Czasu mamy mało, ale tylko jak Najmłodszy zaśnie to czerpiemy garściami. Mama ma wtedy jedyną okazję realizować/wyżyć się twórczo, więc często jest pierwsza przed Jonatanem przy stoliku z farbami :)

Wycięte z zielonego papieru choineczki malujemy gęsto (czyli tak jak dzieci najbardziej lubią) farbami plakatowymi w kolorze niebieskim oraz trochę różowym i żółtym, tez na gęsto. Następnie przyklejamy pomalowaną stroną do białej kartki papieru - tu powstanie nasz zmowy krajobraz. Przyciskamy i delikatne zdejmujemy układając choineczkę gdzieś na bok żeby wyschła. Tak robimy też z pozostałymi.

Gdy choinki wyschną możemy je ozdobić białymi kropeczkami w skromnej wersji albo na wypasie jakimiś cekinami, brokatami i innymi bajerami :)

Dość długo nie zamieszczałam naszych poczynań. Najpierw początek ciąży z masą dolegliwości, następnie dnie spędzane na dworze i wakacje a potem duży brzuch utrudniający plastyczne manewry, a w zasadzie wszelkie manewry ;) Teraz jesteśmy już od pięciu tygodni w komplecie i może uda mi się znów uwieczniać naszą sztukę :)
Pozdrawiamy serdecznie!

Domowe farby

pixabay.com

Kiedy Jonatan był mniejszy, to z takich zabaw plastycznych  najczęstszą było właśnie malowanie. Jakieś proste farby, kilka pędzelków, gar wody, stół pełen papieru i do dzieła. 

Farby u nas idą w zastraszającym tempie i ostatnio wpadłam na pomysł poszperania w necie w celu odkrycia czym faktycznie taka farba jest i czy jest możliwe zrobić sobie taką atrakcję samemu w domu? Okazało się że jak najbardziej. Zastanawiałam się co może być nośnikiem dla pigmentu - barwnika i ta odpowiedź mnie zaskoczyła bo okazało się że np. mąka. Przepis banalnie prosty:

Na jeden kolor:

100 ml wody;

4 łyżki mąki;

barwnik spożywczy 

(lub: sok z borówek, szpinaku, wiśni, buraków czerwonych, kurkuma, chlorofil, kakao.

Przepis pochodzi z  TEJ STRONY na której możecie znaleźć więcej receptur na domowe farby w tym również te do ciała:). 

Tak więc w jakiś deszczowy dzień po powrocie z krótkiego mokrego spaceru zabrałam się do dzieła i przygotowałam trzy miseczki z farbą (bo tyle akurat miałam barwników). Nie wiem jak się przechowują bo praktycznie całe poszły na raz.

Farby wyszły nam gęste i w ruch poszły oprócz pędzli różne inne narzędzia które nadają się do zostawiania fajnych śladów takie jak:

tłuczek do mięsa,

 klocek ubrany w folię bąbelkową 

klocek ubrany w siateczkę po włoszczyźnie, 

gąbka, 

foremka od babeczki

  klocki oplecione sznurkiem

pędzle 

i oczywiście małe paluszki :)

Myślę, że Wy na pewno znajdziecie dużo więcej pomysłów na domowe stemplowanie. Dla wytrwałych mam oczywiście stemple z ziemniaka :)

Jonatan farb nie żałował więc wyszło mu malowanie 3d:) bałam się, że to przemięknie i nigdy nie wyschnie ale efekt mnie zaskoczył! Te grube warstwy fajnie zaschły. Jedynie musiałam zdjąć kartki ze stołu przed wyschnięciem (proza życia - obiad trzeba gdzieś zjeść) więc się pofalowały.

Ale i tak jest fajnie, myślę jak je dalej zaaranżować bo wydają m się fajnym tłem do kolejnej pracy. Gdyby nie te wypukłości można by spróbować na nich wydruku tak jak to zrobiła mamarak o tu. Świetny pomysł, który mnie zainspirował.

Pozdrawiam!:))

Ptaszory

Przyleciały do nas ptaszory co lubią siadać

na kredkach i paluchach, szczególnie małych :)

To takie majsterkowanie któremu młodzież się przygląda a mama się wykazuje zdolnościami manualnymi ;) U nas wyglądało to tak, że Jonatan wybierał według upodobania kolejne elementy ptaszka czyli: 

ciałko - szydełkowy walec, robiony w koło z półsłupków - ważne by odpowiednio dobrać rozmiar, do palca gdzie będzie większy lub kredki, gdzie ten obwód jest mniejszy;

fryzurę - kawałki materiału z wyciętymi frędzlami;

dziobek - najlepszy byłby filc, a w przypadku cieńszego można tak jak my złożyć na pół i wtedy wyciąć by zgięcie było brzegiem dzioba od góry;

oczko - guzik - przyszywamy razem z dziobkiem;

Gdy ptaszor gotowy to zaczyna się frajda dla młodzieży i koniec spokoju dla matki ;) Bo ptaszory lubią latać, a szczególnie lądować w dziwnych miejscach jak kubek po kawie, machać czuprynami jak prawdziwe gwiazdy rocka i ogólnie wygłupom nie ma końca.

Zachęcam do majsterkowania, mi sie spodobały tak, że jednego dziecku podkradłam i mi w pisaniu towarzyszy :)

Pomysł zaczerpnięty z inside crochet, który gdzieś kiedyś udało mi się wyszperać.

Pozdrawiamy :))

Mamo zrób makaron.

Jest to historia po części kulinarna.
Przynajmniej do momentu konsumowania.
Oby nie było takiego momentu. Chyba że "na miby"

Pewnego razu przyjaciółka słysząc o moich zmagania z plasteliną podarowała nam ciastolinę w pudełeczkach, wiadomej firmy. Miękka i pachnąc, cud - miód, szybko stała się jedną z ulubionych zabaw Młodego. Robienie węży, makaronów, placuchów, błota czy drogi dla aut i oczywiście cięcie, cięcię, cięcie, wyciskanie, przeciskanie, miażdżenie itp. rozumiecie. Mnie natomiast przed zawałem związanym ze sprzątaniem po ciastolinowym szaleństwie uratowało to, że nie przejmuję się zbytnio masą okruchów na podłodze, znalazłam wielką folię i dużą tekturę (potem trzeba tylko wytrzepać, zwinąć, złożyć) a przede wszystkim baaardzo cenię sobie te chwile kiedy Jonatan wpada w skupienie i bawi się sam:)

Jak wiadomo i w tej bajce, wszystko co dobre szybko się kończy a my wykończyliśmy ciastolinę (chociaż jest to towar, przy odpowiednim traktowaniu, naprawdę ekonomiczny). Dlatego ucieszyłam się bardzo gdy na wspaniałej stronie Mamarak (na którą za każdym razem wchodząc doznaję coraz to nowego inspiracyjnego olśnienia:) zobaczyłam przepis na domową ciastolinę. Pomyślałam że zaryzykuję i pobabram się trochę. Warto było, bo szybko poszło, a efekt jest świetny :) i to z prostych składników które każdy znajdzie w domu. Jedynie barwniki to może być mała trudność, można użyć naturalnych np. przypraw, ja spróbowałam z barwnikami do tkanin, bo takie miałam i udało się. Przepis można znaleźć tutaj. Polecam! My bawiliśmy się tak:

Pozdrawiam serdecznie:))

Coś tu lata i chce mnie uszczypnąć..

Hej:))

Ostatnio kleiliśmy takie o to żuczki. Inspiracje przynieśliśmy z klubu gdzie były różne owadzie wersje na spinaczach, typu ważka, biedronka, motyl. Właśnie na bazie biedronki powstały nasze wielokolorowe żuczki. 

Skrzydełka to zgięte koła, tułów - takiej samej wielkości koło. Jak ktoś ma dostęp do dużego dziurkacza ( jak np. panie w klubie) to ma szczęście i robotę z głowy. Wycinanie kół zajęło mi wieczorem z pół godziny, no może więcej bo jednym okiem oglądałam półfinał ligi mistrzów :)

Do działania potrzebujemy jeszcze: klej, marker, taśmę klejącą, 

oraz 

kształty na główki - mogą być to mniejsze kółka, 

oczywiście oczy - kupne ruchome, lub tak jak u nas - dziurki (z dziurkacza ) wycięte z papieru samoprzylepnego w jasnym kolorze;

w razie potrzeby kropki na skrzydełka - znów dziurkacz w użyciu :)

 czułki - u nas są to przecięte gumki recepturki ( fajnie się majtają :) w różniastych kolorach (w klubie były kolorowe wyciorki) przyklejone taśmą klejącą, 

oraz klamerki - najlepiej przykleić taśmą dwustronną.

 Jonatan wpadł w szal malowania flamastrami skrzydełek,co okazało się w pewnym momencie dużo fajniejsze niż całe klejenie.. w sumie dużo fajniejsze niż wszystko... ;)

Na razie żuczki odpoczywają, zmęczyły się gonieniem matki po całym domu z zamiarem uszczypnięcia w jakieś miękkie miejsce;) Może uda się żeby przetrwały jeszcze bo była by z ich zaczepionych na sznurku fajna girlanda, co myślicie?

Pozdrawiam :))

Nie ma to jak w domu.

Myślałam, że nie doświadczę takich zabaw z moim Synkiem, a jednak mnie zaskoczył! Okazało się, że domek może być bardzo atrakcyjny dla chłopca, o ile, ma otwierane drzwiczki którymi może wjechać auto.. :) 

Przewinęło się kilka takich domków z pudełek po butach itp. Jeden z nich wzięłam na warsztat by okleić i nadać mu bardziej trwały charakter, lecz ten proces jest cały czas w toku... 

Tymczasem powstał domek na szybko i na bazie "gotowca" czyi regału z ikea. Zmierzyłam okienko, wycięłam odpowiedni kawałek tektury, naszkicowałam okna i drzwi, potem nożykiem docięłam tak by wszystko się otwierało. Jeszcze kilka maźnięć kredkami co uczyniliśmy już wspólnie z Jonatanem i ściana powędrowała na miejsce. Ideałem byłoby przymocowanie jej tak by jednocześnie będąc stabilną pozwalała się otwierać tak by był dostęp do półki. U nas dostęp jest jedynie przez drzwi i okna, ale ogólnie to nie przeszkadza w zabawie. Próbowałam zrobić też jakieś bezpieczne zamknięcia lecz nie wpadłam na nic co nie wymagałoby pinezek.. więc na razie dopuściłam. Dziewczynkę pewnie ucieszyłyby kwiatuszki na parapetach i franki z koronki w oknach, ale u nas liczy się akcja więc powściągnęłam swoje ambicje ;)

Któregoś wieczoru zebrałam się w sobie i poszłam za natchnieniem. Miałam kawałek zwartej ale cienkiej tektury, nożyczki, taśmę oraz marker i w pół godziny powstało takie o to kuchenne umeblowanie. Bawiliśmy się już nie raz w gotowanie dla ludzików i zwierzaków ale wtedy kuchnia była jeszcze bardzo prowizoryczna bo zrobiona z klocków. Bałam się, że taką bardziej realistyczną popsuje czar zabawy ale jednak udało się, została pokochana.

Za naczynka służą nakrętki a durszlak to jedna część sitka do zaparzania herbaty:)

Pozdrawiam :))

Dinozaurusy

Towar do przeróbek plastycznych, którego w domu nigdy nie zabraknie a internet ugina się wręcz od pomysłów na jego wykorzystanie? Toż to nic innego jak rolka po papierze toaletowym. Przez większość mam dłubiących coś ze swoimi dziećmi dobrze znana, tak jak i na warsztatach czy w klubikach. To tak tytułem wstępu - zaprezentowania przedmiotu;)
Który mały chłopiec nie jest zafascynowny dinozaurami (nawet jeżeli trochę się ich boi)? Jonatan często przegląda swoją małą książeczkę o tych jaszczurach i pyta "a jak ten nazywa?" I dopiero jest łamanie języka, szczególnie jeżeli w tym czasie robię coś innego i nazwy takie jak herrerazaur czy  ankylozaur muszę czytać w biegu i do góry nogami.
W każdym bądź razie postanowiliśmy oswoić sobie trochę dinozaury po przez zrobienie ich z kartonu i wspomnianych rolek po papierze.
Było mniej więcej tak ( piszę mniej więcej, bo nie miałam lepszego urządzenia do robienia zdjęć).

T rexowi wycięłam małe raczki z kartonu oraz nogi, ogon i głowę, które nacięłam pionowo by odpowiednio udało się je wsunąć w rolkę (którą też trzeba naciąć pionowo).

Diplodok powstał z rolki przeciętej poziomo, następnie rozciętej - ukształtowanej w owal i sklejonej taśmą - najlepiej papierową by potem móc po niej pomalować (ja takiej nie miałam). Nogi powstały z osłonek do wkrętów (nie wiem jak to się profesjonalnie nazywa..) które ze względu na posiadane rozcięcia łatwo zamontowaliśmy na rolce - tułowiu.

Gdy dziecko ochłonęło;) przystąpiliśmy do malowania. Nawet mi zostało pozwolone nadać trochę koloru diplodokowi.

W większości takich prac nastawiam się przede wszystkim na dobrą zabawę a nie na powalający, idealny efekt w stylu jak to ja z moim dzieckiem zrobiliśmy wielką makietę z tysięcy małych elementów przedstawiającą zamek królewski w skali... Tak też  było tym razem więc co jest krzywo wycięte, nie równe, nie domalowane to tak miało być. :) Pozdrawiam serdecznie :)